Ik vergeet de tijd en ga op in mijn eigen verhaal als ik aan het bloggen ben. Dat bleek de vorige keer toen ik de blog op mijn standbedje in de zon lag te typen. Ik heb een lekker kleurtje gekregen..💩 Nu dood ik de tijd al bloggend in het vliegtuig naar huis.

Ik heb de afgelopen dagen een hoop trainingsuren gemaakt. Na een half bewolkte en, voor de begrippen hier, soms frisse week, was het deze week strak blauw en warm. Hiervoor hield ik het gelukkig wat langer uit in de zee en heb ik twee keer de Ironman afstand (3800m) kunnen zwemmen. Dat voelde goed, geen kramp, dus dat gaf ook weer vertrouwen. Donderdag had ik na de zwemtraining met de Nederlandse openwaterkanjers een hardloopdate met de nog jonge triathleet Björn van Vliet. Hij liet me weten op het eiland te zijn met een groepje wielrenners en wilde wel mee als ik een rondje ging hardlopen. Ik had een duurloop van 1u45 op het programma staan en was van plan om er, net als dinsdag, weer een trail van te maken. Gewoon maar een pad volgen en we zien wel waar we uitkomen. Björn vond het oké maar hij had natuurlijk geen idee wel wat voor een idioot hij op pad ging 😁. We begonnen heuvelop en tegenwind en er waren nauwelijks paden om af te slaan. Al ouwehoerend kwamen we na bijna een uur op een punt waar we eindelijk iets herkenbaars zagen. Oeps.. Sorry Björn, we zijn best een eindje uit de richting! We schrokken er allebei een beetje van maar moesten er ook wel om lachen. Uiteindelijk kwamen we op de doorgaande weg en hebben we de onverharde maar vaarwel gezegd. De terugweg schoot lekker op waardoor we nog tijd hadden om via de boulevard terug te lopen. Daar heb ik die arme jongen maar op een ijsje getrakteerd. We hebben beide lekker gelopen en waren het er over eens dat het een toffe training was!

Gister (vrijdag) stond de Koninginnenrit op het trainingsschema: Ironman bike course! In 180km het hele eiland rond. Ik had de Spanjaarden gepolst of ze met me mee wilden. Een aantal hadden een grote mond en zouden zeker mee gaan. Puntje bij paaltje was ik alleen met pro Victor en Franse Engelsman Mike… Victor was ‘tired’ en keerde na 1,5 om. Mike constateerde na 2,5 uur dat ons niveauverschil te groot was en mij niet wilde ophouden, dus ging ook richting huis. Nou daar reed ik dan in m’n eentje, gelukkig wist ik de route. Mijn benen voelde perfect dus ik had een lekker tempo te pakken en had geen zin om een terrasje te pikken. Ik had energierepen en -gels meegenomen, maar daar had ik niet genoeg aan. Twee keer ben ik bij een supermarkt  gestopt voor 2 liter water, een banaan en een bounty. Tijdens de wedstrijd doe je tenslotte ook geen bakkie 😉. Op het noordelijkste punt van het eiland waaide het gigantisch en werd ik bijna van m’n fiets afgeblazen! Vanaf daar was het nog maar zo’n 30km voor de wind afdalen en vlak. In totaal had ik 171km en ben ik 6u15 onderweg geweest, een lange zware dag. Toen ik terug kwam moest ik er even niet aan denken een marathon er achteraan te moeten lopen. Het parcours is pittig maar ik probeer het maar positief te bekijken: wat je omhoog fietst, mag je ook weer naar beneden en wind tegen, wordt vanzelf een keer wind mee! 😁

Mijn vlucht ging pas om 17:00 uur, genoeg tijd om afscheid te nemen: van het eiland, van de zee en van de mensen die ik heb mogen ontmoeten. In de ochtend werd er nog even gezwommen en kon ik het niet laten om ook nog een duik te nemen. Daarna waren we uitgenodigd voor een barbecue van de zwemvereniging, waarmee geld ingezameld werd voor een trainingskamp voor de kinderen. Heel leuk (en lekker 😋) om nog even mee te maken en te aanschouwen hoe twee mannen een heel varken in plakken snijden!

Een beetje verdrietig verlaat ik de barbecue en het eiland, maar realiseer ik me dat ik twee onvergetelijke welen heb gehad! Super goed kunnen trainen, sterker geworden, uitgerust en hele leuke mensen ontmoet. Ik kwam hier alleen, maar heb het geen moment zo ervaren. Van de 30 trainingen heb ik maar de helft alleen gedaan en begon ik me echt al een beetje ingeburgerd te voelen. Zij maakten mij enthousiast en datzelfde effect had ik op hun, mooie sport.. mooie mensen.. 😊

Bovendien mag ik niet zeuren: over 6 weken vlieg ik weer terug. Daar wil ik dan eigenlijk ook nog niet aan denken, want dat betekent dat de Ironman over 7 weken is… Het komt (te) snel dichtbij!