Zaterdag 20 mei 7:00 uur, het startschot voor mijn eerste Ironman klonk. Met 1600 triatleten stormde we de oceaan in, wat een gevecht! Overal armen en benen, een klap tegen m’n kop, een hiel tegen m’n kin, wat een hectiek! Na een paar honderd meter had ik m’n plekje gevonden en kon het genieten gaan beginnen. De eerste lap van 1900m vloog voorbij. Tijdens de landlap een hoop aanmoedigingen van Nederlandse supporters, dat geeft vleugels. Na de landlap voelde ik direct weer spanning in mijn kuit. Het leek een kopie van de open water wedstrijd van vorige week. Ik zocht de buitenkant op, minder mensen om me heen, meer meters, maar minder kans dat de kramp erin schiet. Zonder kramp kwam ik na 1u08 uit het water, 2 minuten sneller dan de verwachtte 1u10💪🏼.

Na een snelle wissel begon ik aan het rondje Lanzarote van 180km. Het was nog bewolkt en de wind stond voor het eerste deel van de rit vrij gunstig. Halverwege werd ik toegejuicht door supporters en kreeg ik van m’n zus te horen dat ik 10e dame en 1e in mijn agegroup lag. Kippenvelmomentje… Kilometer 130 t/m 160 vielen me wat zwaar. Normaal zou je hier redelijk wind mee hebben maar nu was het gedeeltelijk schuin en tegen. Ik probeerde het ritme vast te houden en mezelf vooral niet over de kop te rijden. De laatste 15/20km was voornamelijk afdalen en het klinkt raar maar ik kreeg al zin in de marathon. Ik draai de boulevard op, het laatste stukje en zie dit:

Weer kippenvel en een brok in m’n keel. Na 5u49 stap ik van m’n fiets af, 11 minuten sneller dan de geschatte 6 uur. Ik lag perfect op schema, het was heet en de wind was aan het afnemen, maar ik voelde me nog steeds goed.

Met ruim 20 minuten voorsprong op nummer 2 in mijn agegroup begon ik aan de marathon. De vele aanmoedigingen van Nederland gaven me vleugels en ik liep meteen in een lekker ritme. De eerste 5km liep ik het geplande tempo, maar ik merkte al snel dat ik dat niet vol ging houden onder deze omstandigheden. Weinig wind en vanuit de verkeerde hoek, het was snikheet. Na een half uur moest er een energiegel naar binnen waar ik me enorm toe moest zetten, hap slik weg, bekertje water en door.

Waarschuwing: wie niet van smerige verhalen houd, moet hier het lezen staken.. Na 10km begon ik het idee te krijgen dat ik moest poepen. Ach, gewoon doorlopen, dat ‘zakt’ wel weer weg. Tussen km 14 en 15 hield ik het niet meer, ik dook de berm in, trok mn pak naar beneden en 💩(1)… Zo dat luchtte op, maar ik voelde mezelf ook wel een beetje leeg. Tegen heug en meug weer een energiegel genomen en het tempo weer proberen op de pakken. KAK! In no time voelde ik dat het er zo weer uit kon komen. Zo snel als ik kon dook ik achter twee vuilcontainers 💩(2). Met een tempo van 0,niks hobbelde ik weer verder, dronk water en cola waar mogelijk, maar 2km was er weer geen houden aan 💩(3). Ik voelde me ellendig, kon niet meer rennen, ik wist niet of ik boos was of verdrietig of teleurgesteld. Het was alsof dit de nachtmerrie was, de nacht voor de race. Ik hoopte wakker te schrikken, maar helaas, het was gewoon de realiteit. Ik zette de knop om, dit zou een lange wandeling (20km) worden, maar die medaille zal ik halen bij de finish! Er volgde een stuk van 3km langs het vliegveld zonder drinkpost. Het wandelen schoot niet op, dus ik deed nog een poging om te dribbelen. Nog geen 200m en het was weer raak 💩(4). Oké rennen is dus geen optie meer, gewoon blijven wandelen. Bij de tijdmeting op 25km besloot ik even in de schaduw te gaan liggen, even afkoelen en pauzeren en dan m’n wandeling weer vervolgen. Maar toen begon het hele circus…

In no time stonden er medici om me heen om me te koelen met water over mn hals en polsen. Niet veel later werd er ter plekke een infuus aangelegd. Ik was gewoon bij kennis, alleen een beetje dizzy en dacht: Overdrijven jullie niet een beetje? Laat me gewoon even bijkomen en dan wandel ik weer verder! Toen besefte ik dat ik was uitgedroogd en dat hier het einde was van mijn Ironman Lanzarote. In de uitslag zou komen te staan: DNF, did not finish… Ik kon het gewoon niet geloven, ik wilde het niet geloven. Het ging zo goed, ik was zo dichtbij… F*ck!!

Met de ambulance werd ik naar de medische tent bij de finish gebracht en op de weegschaal gezet: ruim 2kg lichter dan voor de wedstrijd, niet best.. Ik moest weer poepen en gaf een seintje. Het duurde maar en het duurde maar. Ik weet niet of ik me eerder zo ellendig heb gevoeld maar ik had de kracht niet meer om het op te houden 💩(5). Daar lag ik dan in m’n eigen stront.. als een oude smerige bejaarde werd m’n pak uitgetrokken en m’n billen gewassen. Ik werd duizig van het staan en liet me zakken op het bed, het voeteneind werd omhoog getild en een tweede infuus werd aangelegd. Niet veel later stond er weer een brancard naast me. Ik vroeg me af wat er ging gebeuren, waarom moest ik naar het ziekenhuis? Maar ik had de puf niet om me er druk om te maken. In de ambulance kreeg ik te horen dat m’n ontlasting wat rood gekleurd was en dat ze vermoedde dat ik een bloeding had. Zucht… ik legde de arts uit dat ik twee weken lang bietensap had gedronken en dat dat waarschijnlijk de oorzaak is. Voor de zekerheid werd toch alles even gecheckt en bleek alles, behalve de te lage bloeddruk, alles in orde. M’n zus en zwager waren inmiddels op de hoogte gebracht en waren er voor me in het ziekenhuis. Goed voor een lach en een traan…

Na een slechte nacht met veel buikkramp, zat ik er gister aardig doorheen. Ik begon met het lezen van alle berichtjes en kon niet meer stoppen met huilen. Zo veel appjes, zoveel mensen die me volgden op Facebook en de groepsapp van de familie… ongelooflijk, ik heb er geen woorden voor. Heel bijzonder… Ik wil dan ook iedereen bedanken voor de steun en de aanmoedigingen vanuit Nederland. Esther, Harm, Raymond, Debby, Frans en Karolien hier op het eiland, heel fijn dat jullie er voor me waren! Franck voor de fantastische schema’s die me hebben klaargestoomd voor dit avontuur!

Ik ga het allemaal een plekje geven. Het was een race met een dubbel gevoel. Aan de ene kant diepe teleurstelling dat ik niet heb kunnen finishen en een vervelende ervaring voor een eerste Ironman. Aan de andere kant heb ik zelf voor één van ’s werelds zwaarste Ironmans uitgekozen en vliegen de complimenten voor m’n sterke fietstijd me om de oren, dus ik ben ook trots. Ik kom net kijken, dit is pas het begin en ook tegenslagen horen bij de sport. Vallen, opstaan en weer doorgaan! 💪🏼