Yeah! Trailrunning op Lanzarote, te gek! Het was gister weer een feestje in La Vegueta waar een trailrun over 5, 10 en 14 km werd georganiseerd. Om 17:00 uur stond ik aan de start van de 14 km, waarvan de route er zo uit zou zien:

Niet wetende dat ze, na het startschot te hebben gelost, besloten om niet naar de top van de vulkaan te gaan in verband met de storm, waardoor het uiteindelijk maar 12km was.

Ik had een lichte off-day achter de rug en had eigenlijk niet zo’n zin, maar ach.. het zou vast een leuk wedstrijdje zijn, dus hupsakee Tes!  Gewoon lekker hobbelen en genieten van het uitzicht, het hoeft niet altijd hard en je hoeft ook niet altijd op het podium te eindigen. Right… 🤔 En inderdaad, ik had geen betere therapie kunnen hebben dan deze trail. In 2 minuten was ik weer helemaal in de goede mood!

Ik liep op de derde positie, niks lekker hobbelen en van het uitzicht genieten 😅. Hoewel.. het was geen hobbelen, maar ik liep wel lekker. En genieten deed ik ook, alleen niet van het uitzicht. Zelfs wandelend zou het vrijwel onmogelijk zijn om van het uitzicht te genieten. De meeste paadjes waren smal, rotsachtig en bezaaid met keien, scherp blijven dus!

Ik was zo gefocust op het kiezen van het beste pad, dat ik ineens op een voorganger stuitte. Wat denk je?! De 2e vrouw! Op de hele technische stukken werden de trailrunners van de hardlopers onderscheiden: zij was technisch beter, ik had meer snelheid. Na het technische stuk en met nog 4km te gaan zette ik de versnelling in en voelde ik dat ik nog zoveel power had. Ze kon mijn tempo niet volgen en na exact 1 uur kwam is als 2e Fémina over de finish! 😃💪🏼

Some days it’s not about speed or miles… It’s just therapy! 🍀