25 kilometer en 1200 hoogtemeters met onder andere een beklimming naar één van de hoogste punten van het eiland en bij elkaar amper 1km asfalt. Als trailrun leek bekijk ik het parcours en hoogteprofiel en heb geen idee wat ik me erbij voor moet stellen. Vorige week ging het goed, dus dit zal ik ook wel kunnen. Soms kun je maar beter niet weten wat je te wachten staat…

Ik had het kaartje in mijn hoofd geprent, zodat ik ongeveer wist op welke kilometers een klim begon. Vanaf het finishdorpje vertrokken we met de bus naar de haven, waar om 17:00 uur de speaker begon met aftellen en we met ruim 200 man van start gingen. Na inmiddels al wat bekende gezichten/namen te hebben gezien, hoopte ik toch wel op een podiumplek. De winnares was eigenlijk voor de start al bekend, zij won ook de WineRun en is zo ongelooflijk snel! Nummer 3 van vorige week deed ook mee, maar na de eerste kilometer was het een andere jonge meid die vlak voor me liep. Na 5km aan de voet van het eerste kleine klimmetje viel ze echter al wat stil en liep ik op de 2e positie. Ik wilde me er eigenlijk niet te druk om maken en lekker genieten van de trail, het was tenslotte een lange wedstrijd waarin van alles kon gebeuren. Ik vond gelukkig al snel lekker mijn ritme en het echte werk ging beginnen…

Het was heftig bergop en de mannen voor me begonnen te wandelen. Ik raakte er een beetje van in de war, ik probeerde juist in het loopritme te blijven, ook al ging het niet hard. In ieder geval net iets harder dan wandelen. Maar zij deden dit vaker, zij wisten wat hen te wachten stond, straks zou ik mezelf genadeloos hard tegen komen. Ik vond het een zorg van later en dacht: zolang ik kan blijven ‘rennen’ en mezelf niet over de kop loop, zal het wel goed komen. De eerste klim was lang en stijl maar steady, bovenop keek ik om en concludeerde dat ik de wandelende mannen een heel eindje achter me had gelaten en in een flits dacht ik ook de 3e dame te zien wandelen. Mooizo, kon ik ‘ontspannen’ verder! 😃🤘🏽

Een klein stukje dalen en dan zou het weer omhoog gaan. De afdaling was technisch en ik nam geen risico’s, waardoor een aantal mannen me weer voorbij kwam. De klim begon en ja hoor, ze gingen weer wandelen. In een sukkeldrafje bleef ik rennen en was ik uiteindelijk toch weer in het voordeel. Na 14km passeerden we het finishdorpje en werd ik aangemoedigd: Segunda chica! Vamos Tessa! Leuk toch 😁👍🏼

De korte afstand mocht hier finishen, wij mochten nog een lus van 9km met daarin nog 1 lange en 1 korte klim. De lange klim leidde ons naar één van de hoogste bergtoppen van het eiland. Het uitzicht was adembenemend, maar lang kon ik er natuurlijk niet van genieten. Bovendien woei ik bijna aan de verkeerde kant de berg weer af 😅. In de verte herkende ik een dame, de nummer 3 van vorige week, maar ik wist dat als er geen gekke dingen zouden gebeuren, dat ze dat gat nooit in 7km dicht kon lopen. Er volgende wat dalende en vlakke kilometers en ik merkte dat mijn enkels en voeten vermoeid raakten, niet te veel risico’s nemen dus! Gelukkig hoefde dat ook niet en begon ik na 21km aan het laatste klimmetje. Men… het was genieten maar na zoveel omhoog en zo weinig vlak kijk je wel uit naar de finish! Moe maar héél voldaan, zonder pijntjes en blaren, passeerde ik die na 2 uur en 40 minuten als ‘segundo chica’ 😉💪🏼

Ik vraag me af of die Spanjaarden blij met me zijn. Ze zullen zich onderhand wel afvragen wanneer mijn vakantie er hier op zit 😂. Op het podium mocht ik een mooie handgemaakte tegel/troffee in ontvangst nemen, een lekkere (stink)kaas en een cadeaubon van dé triathlonshop van het eiland! 😇

Vanmorgen herinnerden mijn benen me eraan wat ik gister gedaan had. Nu ik geen leek meer ben weet ik wat ik mag verwachten van 25km en 1200hm! 😩 Maar ik heb het er allemaal voor over, het was weer een mooie belevenis ❣️