Wat is het fijn om zonder gierende zenuwen naar bed te gaan, gewoon in slaap te vallen en om 4:00 uur wakker te worden van de wekker. Op het gemak ontbijten, bidons klaarmaken en 1,5 uur later richting de start. Om te beginnen krijg je je wedstrijdnummers op je armen geplakt en daar al had ik de eerste brok in m’n keel. Tientallen vrijwillers die je vol van enthousiasme een goede race en een onvergetelijke dag wensen. Na mijn fiets te hebben gecheckt, ben ik om gaan kleden. Ondertussen klonken de startkanonnen voor de pro heren en pro dames waarna een luid applaus klonk van publiek, vrijwilligers en triatleten. Even laten gingen de agegroup mannen van start en om 7:20 uur volgende wij, agegroup dames.Ik lag op een rustige plek dus er was gelukkig geen gevecht bij de start. Op het keerpunt na 1900m helaas wel, omdat we inmiddels ook wat mannen in begonnen te halen. Ik voelde kramp opkomen in mijn voeten, maar het werd gelukkig niet erger. Het tweede deel zwom ik daardoor wat behouden en werden ook de golven wat hoger. Na 1u12 kwam ik het water uit. Twee minuten sneller had leuk geweest, maar dit was oké voor mijn doen.

Transitie 1 ging snel en de 180km stoempen kon beginnen. Ik had 40/50km nodig om in mijn ritme te komen. De met trainen o zo lange highway leek nu onder me voorbij te vliegen. Ik bleef maar triatleten inhalen, waardoor ik me ook niet bang hoefde te maken om tijdstraf te krijgen voor stayeren. 

Het keerpunt na 95km gaf mentaal een extra boost: ‘alleen nog maar terug naar Kona’. De benen bleven het goed doen, ik bleef passeren, het gaf me vleugels, maar tegelijkertijd werd ik er onzeker van. Ga ik niet te hard? Blaas ik mezelf niet op? Als ik mijn vermogensmeter mocht geloven, ging het perfect, zelfs nog onderin mijn zone. Het enige waar ik enorm last van had, waren branderige voeten van de warmte, dus daar ging elke verzorgingspost een 0,5 liter water overheen.

Na een toptijd van 5u19 mocht ik mijn fiets omruilen voor de hardloopschoenen. In de wisselzone wordt je weer fantastisch geholpen door de vrijwilligers, ze halen de spullen uit je tasje en je wordt ingesmeerd met zonnebrandcrème, en in no time ben je begonnen met de marathon.

Het begon als één groot feest, hordes publiek en vrijwilligers die je aanmoedigen en je naam roepen die op je startnummer staat. ‘Come on Tes! Looking good!’ Ik liep met een big smile, die helaas al snel van mijn gezicht verdween, maar er van binnen nog was. Het bleek een van de warmste dagen van de week te zijn, alhoewel ik het niet als extreem heet ervaarde. Elke verzorgingspost gooide ik een beker ijs achterin mijn pak voor de verkoeling. Ik kon niet het tempo blijven lopen wat ik gehoopt had en besloot ook te wandelen bij de verzorgingsposten zodat ik genoeg kon drinken. Na circa 16km was er een kleine klim richting de highway, het laatste stukje ‘bewoonde wereld’ met fantastisch publiek. Met een soepele tred rende ik omhoog waar ik veel triatleten zag wandelen. ‘Ik voel me zo slecht nog niet’, dacht ik bij mezelf.

Ik passeerde het 21km bord en begon inmiddels van alles te voelen: voeten, enkels, knieën, vooral de gewrichten, misschien een teken dat de spieren al op zijn. Er zat geen power meer in en ik begon terug te zakken in tempo. ‘Blijven rennen, blijven rennen, als je gaat wandelen is het eind zoek’, ging er continue door me heen. Ik hoopte dat ik de marathon binnen 4 uur zou lopen, maar merkte dat ik dat waarschijnlijk niet zou halen. Dan maar voor een eindtijd van max 10u59, dan kon ik er 4u20 over doen, rekende ik uit. Normaal zou dit een moment zijn dat ik al teleurgesteld zou raken. Ik ga niet hard genoeg en ik wordt ingehaald. Nu kon het me niets schelen. Ik loop hier op het WK in Hawaï en het enige dat telt is een onvergetelijke finish! 

Een laatste stuk omhoog en dan nog maar 11km naar de eindstreep, het moment waarop je beseft: IK GA HET HALEN!!! Elke stap deed pijn maar elke stap bracht me dichter bij de laatste kilometer, dichter bij de rood-zwarte loper met aan het eind de finishboog en de woorden: TESSA YOU ARE AN IRONMAN! 

De benen waren leeg, maar van binnen laaide enorme energie op. Ik genoot van de rust om me heen op de highway en het seizoen flitst aan me voorbij. Emigreren, de shit en de DNF tijdens de IM op Lanzarote, geen WK kwalificatie, maakt niet uit, ja maakt wel uit, ik wil dit en ik wil het nu (!) dus ik doe IM Maastricht. De finish met heel veel tranen en dierbaren, de overwinning op mezelf en op de rest, met als beloning de welverdiende kwalificatie voor Hawaï. De road to… met alle steun van heel veel mensen en bedrijven om me heen en het harde werken om hier te komen.

Drie kilometer voor de finish werd ik wakker geschut door een grote groep juichende toeschouwers en opzwepende muziek die me vleugels gaven. Ongelooflijk waar die energie vandaan kwam, het eind was in zicht, ik liep met een big smile maar tegelijkertijd moest ik huilen. Het is niet te beschrijven wat er door je heen gaat, je wilt finishen maar eigenlijk ook niet want die laatste kilometers zijn waanzinnig. Tijdens de marathon vraag je jezelf af: “Is dit nou leuk, zo afzien? Ik doe dit nooit meer!” Je wilt wandelen, zitten, liggen, de finish kan niet snel genoeg komen. En nu? Nu wilde ik het liefst dat er geen einde aan zou komen. Na een hoop ge-high-five trof ik de hand van Harm en hoorde ik gegil van Esther en Kirstin. De tranen kwamen, ik kwam over de finish en wist: dit was niet de laatste keer! 

De klok vertelde mij een eindtijd van 10:51:12 waarmee ik in mijn agegroup 15e ben geworden van de wereld!

Uitgeteld werd ik weer door 2 topvrijwilligers richting de recovery zone gebracht, waar ik drie uur nodig heb gehad om bij te tanken. Zitten aan de waterkant, staren en nog een traan, een klein tukkie, babbelen met andere triatleten, pizza, patat en ijs eten en tot slot een ontspannen massage.

Eenmaal terug in het appartement was ik goed naar de klote. Ik heb alle berichtjes gelezen en even gelaten voor wat het was. Ik had nergens meer puf voor en wilde alleen maar liggen. Na een redelijke nacht voelde het lijf moe en was het in de benen een pijnhoop, maar naarmate de dag vorderde voelde het allemaal al een stuk beter en overheerst vooral de vermoeidheid van een zware wedstrijd en een lang seizoen. Ik mag nog tot woensdag op het eiland blijven, uitrusten, nagenieten en alles laten bezinken, want ik heb af en toe nog steeds het gevoel dat ik droom.

Ik wil iedereen ontzettend bedanken die mij op welke manier dan ook heeft gesteund dit seizoen en op mijn weg hier naartoe. Ik kijk terug op een mooi en zwaar seizoen waarin ik stappen heb gemaakt, grote lessen heb geleerd en een inspiratiebron ben geweest voor anderen. Het was geweldig om het op deze manier mee te mogen maken. Nu is het tijd voor rust, bezinning en nadenken over nieuwe doelen en geopende deuren!

Aloha! 🤙🏽

#RunnersworldLeiden #Cabello #KeesvanderNiet #SwimrunLanzarote #CentroDeportivoFariones #Zaes #Sailfish #Torq #ZwemmenEnzo #EatDutchWaffles #Julbo #DeKruifSportzicht #Bikesensations #RunningTotaal #Breizuss #TeZ #Schwalbe #enderest