Met nog een happy face van de triathlon van vorig weekend stond ik vandaag aan de start van UltraBike Lanzarote, een wedstrijd met keuze uit 54 en 89 kilometer. In mijn geval 89km. Na de MTB-4-stage race keek ik er erg naar uit! Ik was weer herstelt van Tri122, maar daarna ook drie dagen redelijk intensief getraind, want ook vandaag was slechts een training. Training of niet, het is en blijft een race, dus mag ik gewoon los! “If we go to race, we go to win”, aldus de coach. Ik hou ervan!

Samen met maatje Charly, die ik ook zo gek heb gekregen om na slechts 2 ritjes op zijn mountainbike in te schrijven, vertrokken we vanmorgen naar Costa Teguise en maakte ik ‘m in de auto nog nerveuzer dan dat hij al was. Er stond een behoorlijk portie wind, dus het zou een pittige rit worden, en altijd spannend tussen de heuvels. Om 9:00 uur gingen we geneutraliseerd van start en werden we na 2km asfalt losgelaten op de offroad trails. Het begon met paden welke rijkelijk bezaaid waren met keien, even later werd het gelukkig technisch wat makkelijker, maar kregen we de nodige hoogtemeters voor onze kiezen. Ik zag zo’n 4 a 5 meiden om me heen, maar had niet helemaal door waar ze gebleven waren. Met het vermoeden dat er nog 2 of 3 voor me zaten, reed ik gewoon lekker mijn eigen race en wilde ik mezelf niet te druk maken over mijn positie noch mezelf (letterlijk en figuurlijk) over de kop rijden.

De benen voelde prima, ik had er een lekker tempo in zitten, maar de wind maakte het behoorlijk pittig. Één ding scheelt: de wind waait voor iedereen! Lange tijd had ik een andere dame in het zicht, heel heel langzaam kwam ik dichterbij. Er volgde een verzorgingspost, waar ze stopte om haar bidons te vullen. Ik had mijn camelbag en 2 bidons mee, dus kon voorlopig nog vooruit. Ik pakte wat voorsprong, maar ik had al een vermoeden dat er niet veel later een, in verband met de wind, hele lastige afdaling zou komen. Ik kende mijn concurrente van de MTB-4-stages, zij pakte haar voorsprong op de technische stukken, ik pakte mijn voorsprong op de zware stukken. En inderdaad, halverwege de afdaling kwam ze me voorbij denderen: “Vamos, vamos, vamos!!!”. Ze pakte de nodige voorsprong en ondanks dat mijn benen goed waren, waren ze niet subliem, dus had ik geen antwoord terug.

De rest van de race had ik het gewoon lekker naar mijn zin en genoot ik van het eiland, de supporters en mijn mede-strijders. Blij dat ik continue de power had om te blijven pushen, geen extra power, maar ook geen dip! Ik verzon m’n eigen kleine wedstrijdje: mijn gemiddelde snelheid boven de 21 km/h te houden. Na 4 uur en 13 minuten kwam ik met een gemiddelde van 21,1 km/h over de finish en hoorde ik de speaker omroepen: “Tessa, la segunda feminina!” YEAH, tweede, achter de Canarisch kampioene! HAPPY FACE!

Een goed uur later kwam Charly heelhuids over de finish, ook met een happy face! We vinken weer een mooi evenement af!

#centrodeportivofariones #swimrunlanzarote #masdeporteslanzarote #stevensbikes #julbo #torqfuelled #dekruifsportzicht #runnersworldleiden

🇬🇧🇬🇧🇬🇧

Still with a happy face from last weekend’s triathlon, I was at the start of UltraBike Lanzarote today, a race of 54 or 89km. In my case 89km. After the MTB-4 stage race, I was really looking forward to this! I was recovered from Tri122, but afterwards also trained reasonably intensively for three days, because even today it was just a training session. Training or not, it remains a race, so I can just go (almost) all out! “If we go to race, we go to win,” said the coach. I love it!

Together with mate Charly, who I made that crazy to sign in, after only 2 rides on his mountain bike, we left this morning to Costa Teguise. In the car I made him even more nervous than he already was. There was a massive wind, so it would be a tough ride, and always exciting between the hills. At 9:00 am we started neutralized and after 2 km of asphalt, we get released on the offroad trails. It started with trails which were richly strewn with stones, a bit later it became technically easier, but we got the altimeters then. I saw about 4 or 5 girls around me, but didn’t quite understand where they had gone. With the suspicion that there were 2 or 3 in front of me, I just did my own race and didn’t want to worry about my position or to overturn myself.

The legs felt fine, I had a nice pace, but the wind made it pretty hard. One thing makes a difference: the wind blows for everyone! For a long time I had another girl right in front of me, very slowly I came closer. An aidstation followed, where she stopped to fill her water bottles. I had my camel bag and 2 bottles with me, so I could still get ahead. I took a bit of a lead, but I already suspected that not much later, in connection with the wind, would come a very difficult descent. I knew my competitor from the MTB-4 stages, she took her lead on the technical parts, I took my lead on the heavy partss. And indeed, halfway down, she passed me: “Vamos, vamos, vamos !!!”. She took the lead and despite my legs were good,but not sublime, so I didn’t had an answer on that.

For the rest of the race I just enjoyed it and enjoyed the island, the supporters and my fellow fighters. Glad that I continuously had the power to keep pushing, no extra power, but no dip! I invented my own little game: to keep my average speed above 21 km / h. After 4 hours and 13 minutes I reached the finish line with an average of 21.1 km / h and I heard the speaker saying: “Tessa, la segunda feminina!” YEAH, second, behind the Canarian champion! HAPPY FACE!

A good hour later, Charly crossed the finish, also with a happy face! We’ve got another great event done!

#centrodeportivofariones #swimrunlanzarote #masdeporteslanzarote #stevensbikes #julbo #torqfuelled #dekruifsportzicht #runnersworldleiden