Vandaag exact een jaar geleden arriveerde ik, bepakt en bezakt, op de luchthaven van Lanzarote: een fietskoffer met fiets, aangevuld met onhandig gevormde bagage tot een gewicht van 32kg, een met kleding volgestouwde koffer a 30kg en een zo groot mogelijke trolley als handbagage, meer kilo´s dan heel Tessa bij elkaar. Godzijdank emigreerde ik naar een eiland waar bijna 365 dagen in de week de zon schijnt: 10 shirtjes in plaats van een winterjas.

Een bewogen jaar mag je het wel noemen. Te beginnen met de Ironman op 25 mei, waarin ik na 3,8km zwemmen, 180km fietsen en 25km (hard)lopen, uitgedroogd de strijd moest staken. Ik zetten de knop om en begon mezelf te focussen op mijn ´nieuwe leven´: vriendjes (beter) leren kennen, werken en triathlete zijn. In mijn nieuwjaarsblog beschreef ik het als een ´hobbelige´ fietsrit over het eiland. Er waren veel ups: ik liet weinig sportevenementen aan me voorbij gaan, in totaal 19 op Lanzarote, ik leerde veel nieuwe, lieve mensen kennen en het eiland gaf me wat ik als triathlete nodig had om mijn nieuwe doel te bereiken: Ironman Maastricht winnen en kwalificeren voor het WK op Hawai. Maar natuurlijk waren er ook ´downs´. Ik liet klanten graag het eiland zien op de fiets, maar helaas viel het aantal biketours tegen. Ik vulde mijn werkdagen in de fiets-/triathlonwinkel, maar kwam er al snel achter dat ik daar niet voor gemaakt ben. Daarnaast viel het vinden van een eigen stekkie (ik woonde in één huis met mijn werkgever en twee collega´s) absoluut niet mee in verband met het lage aanbod en de hoge huurprijzen. De ups en de overtuiging dat er oplossingen zouden komen voor de downs, zorgden ervoor dat ik de moed erin hield.

Op en rond 6 augustus volgde het Ironman-feest in Maastricht. In het bijzijn van dierbare familie en vrienden kwam ik, jankend van ontlading, als winnares van mijn agegroup over de finish en nam mijn slot voor het WK op Hawai in ontvangst! Terug op Lanzarote was mijn prestatie niet onopgemerkt gebleven. Centro Deportivo Fariones, het sportcomplex waar ik sinds IM Lanzarote train, was bereid me te ondersteunen waar mogelijk. Een groter geschenk kon ik op dat moment niet wensen, toen mij de massageruimte daar werd aangeboden in september: mijn ogen spraken boekdelen volgens de manager. In november, na mijn Hawai avontuur, zou ik starten.

Na twee sterke wedstrijden, Ironman 70.3 (1/2 distance) op Lanzarote en WK olympic distance in Rotterdam begon de grote trip. Ik hoef geen oude koeien uit de sloot te halen: de ´road to´ en de ´road on´ Hawai waren onvergetelijk mooi en voor herhaling vatbaar. ¨Afzien, genoten en nu naar de kloten¨, was mijn reactie na de race.

Het triathlonseizoen zat erop en ik ging verder met wat me te doen stond op Lanzarote: (over)leven! Met mijn sociale leventje zat het wel goed en aan de voortgang van mijn triathlonleventje hoefde ik ook niet te twijfelen en werk werd aan gewerkt. Ik werd deel van het Fariones team, want het bleef niet alleen bij masseren. Ik werd gebombardeerd tot spinning- en fitnessinstructrice en fietstrainster voor de kids van de vereniging. Aangezien er maar 24 uur in een dag zit en ik als masseuse, fietstrainster, fitnessinstructrice, gids en winkelmedewerkster ook nog wil socializen, slapen, trainen en minimaal één avond in twee weken op de bank wil zitten, besloot ik de laatste twee baantjes op te zeggen. In januari kwamen mijn ouders een maandje kijken hoe ik het hier deed en verbleven we samen in een huisje in Puerto del Carmen. Alsof het zo moest zijn, was daar op dat moment ook eindelijk mijn eigen appartementje. Samen fietsen, samen koffie met cake scoren, samen gezellig eten en samen verhuizen. Hoewel… pa en ma deden de schoonmaak en verhuizing, ik werkte en trainde. Het was een spannende maar mooie maand. Als freelancer op alle fronten moest ik nu weer mijn eigen boontjes zien te doppen.

In diezelfde maand vond ik hier mijn nieuwe trainer/coach die me in vier maanden tijd heeft weten klaar te stomen voor mijn Ironman revanche op Lanzarote. Nog 20 dagen te gaan en ik ben er zo ontzettend klaar voor, de progressie is groot en ik heb me niet eerder zo sterk gevoeld. Op 26 mei loop ik rond 6:00 uur vanuit mijn appartement in mijn wetsuit naar de start, dat gaat me toch een thuiswedstrijd worden…

Begin april ondervond ik ook de keerzijde van emigreren, Oma Kortekaas overleed en om diverse redenen nam ik het lastige besluit om hier te blijven en een videoboodschap te maken voor de uitvaart. Ik kreeg hier de steun die ik nodig had, maar vond het moeilijk mijn ouders niet te kunnen steunen met een knuffel. Het valt niet mee om regelmatig contact met iedereen te houden zonder ´app-moe´ te worden. Misschien is het contact niet eens zo heel veel minder dan voorheen, maar is het alleen het gevoel van ver weg wonen en het feit dat hier een hoop is gebeurt. Daarom ben ik nog altijd een blije blogger en hoeft de kwantiteit van het contact niet groot te zijn, als de kwaliteit maar goed is!

Als massage therapeute in Nederland was ik na 6 jaar op zoek naar meer afwisseling in mijn werk, een andere job naar het masseren. Ik behaalde mijn papiertjes voor personal trainer en gewichtsconsulente, maar daar bleef het bij. Kijk wat er nu in een jaar is gebeurt. Ik had je voor gek verklaard als je me dit een jaar geleden had vertelt, ik had er alleen van durven dromen. Positiviteit en 200% inzet bleken de sleutel tot succes: ik heb een droombaan (al zeg ik het zelf) met 4 functies, Fariones is mijn tweede familie en Lanzarote is nu mijn thuis!