(Scroll for 🇳🇱 version)

I’m looking for an sentence to start this blog, but I’m still speechless and I don’t know where to start with my story, so let me start at the end…

While waiting for the doping test almost immediately after the race, I switched on my phone. The sound was turned off, otherwise it would really sound like a new summer hit, because of all the income of messages, reactions, videos on whats-app and social media. Reading everything looked like an impossible task, either responding all. Okay, first pissing in the can, which luckily worked out in once! Back at the camping there was the full supporters crew with beer and chips and I joined, because we had something to celebrate!

Now back to the beginning, otherwise it will be such a weird race report when we start with the marathon. In even better form than for Ironman Lanzarote, I was at the start of Ironman Maastricht last sunday. The season seemed to be a copy of last year. Now I had a good race on Lanzarote, but the missing the slot for World Champs Hawaii was a disappointment. So the goal for Maastricht was crystal clear: winning agegroup and qualifying for Hawaii. A sub10 (finish within 10 hours) was possible, but a secondary goal. As well as a top3 for the Dutch Championship, what was involved in this Ironman.

At 7:15 I dived into the Maas (26*C) for a 3.8km non-wetsuit swim and I left after 1h06, 12 minutes faster than last year and that without wetsuit, happy!

Few minutes later on the bike for 180km through the beautiful landscape of Limburg. I could really enjoy the green landscape and the smell of cow💩 after a year only cycling through volcano land. The pedals easily went round, the legs felt perfect and I had to control myself, which is absolutely not easy when a supporters crew has spread over the course. During the whole ride I was first in my agegroup and I kept taking winning time, until about 20 minutes at the start of the marathon. I was the first of all the agegroupers! Hawaii passed my mind and made me so happy, but there were still 42km to run, so focus and stick to the plan!

Well that was far from easy for the first of four loops, a crowded Maastricht, support everywhere, ‘fresh’ legs.. I ran 10-15 seconds harder according to plan, even more tempering didn’t work, I was flying. The battle for the top 3 for the Dutch Championships was on the go. At most 30-40 seconds I was ahead of number 4. Numbers that makes you nervous, but I focused on my own race and tried to do what I had to. With a little less but almost the same pace I ran loop 2 at the right pace, but halfway it was starting to get hard. I dropped back a bit in pace, but ran hard enough to run the marathon in the intended 3.5 hours. Loop 3 was heavy, little stomach cramps, sore legs, blisters. I tried not to think about it and to enjoy the fact that for 99% I was going to win my agegroup.

But there was still the battle for place 3, the difference was still minimal. I passed the (finish) crossing for the last time, everything I heard, everything I saw in the corners of my eyes, it was awesome, it gave me new wings! The last 10km I gave, came back to my planned pace and the pain seemed to disappear. I seemed in a trance, nothing went through my mind, only surprising myself about these last kilometers. I was afraid to collapse but it didn’t happen. The last km, I gave all and I knew it was enough. 300 meters before the finish I realized it, today everything fell into place. 9h47 that’s within 10 hours, with a marathon of 3h26 that’s within 3.5 hours. I won my agegroup, the best aggrouper of the day! With that I have qualified for WK Ironman on Hawaii! It was a side goal but I was hoping for an National Champs podium, I had to fight until the last meter and it was enough for the 3rd place. I flew over the red carpet, under the finish arch in the arms of Ruud, announcer and trikipedia.nl-man. A tear and then a smile, the emotions that said everything about the race and the preparation. Hard work pays off!

Directly followed the champagne ceremony for the Dutch Championship, it made the finish party complete! And then we were back at the end, pissing the pot..

Today than the rest of the party, the award ceremony! First of all I was allowed to climb the podium and win my NC medal with fresh Dutch Champion Els Visser and on spot 2 Yvonne van Vlerken. Of course that includes the National Anthem, a moment when I actually really realized it. And very honestly, I really had to swallow something.. Then a beautiful award for my agegroup win and the qualification for WK Ironman Hawaii on 13 October! Here we go again!

But first recover and enjoy of all what happened! Another unforgettable day, thanks to everyone who was part of this!

Special thanks to my coach for making me ready to fly today, for making me work hard and enjoy every session. The progress we make is unbelievable, I hope Hawaï is going to surprise us in a good way, like IM Maastricht did!

Many thanks to my sponsors EVO triclub, CarReg UK, Tripasion Lanzarote, La Casa del Parmigiano, Trikipedia.nl, WODbeast, Centro Deportivo Fariones, Runnersworld Leiden, DeKruif Sportzicht, CooperVision, Torq, Swimrun Lanzarote, Manga Camisa

Foto & video credits 📸: Christie Brouwer and the Supporters crew.

🇳🇱🇳🇱🇳🇱

Ik zoek naar een openingszin voor deze blog, maar ik ben nog steeds sprakeloos en ik weet niet waar ik moet beginnen met mijn verhaal, dus laat ik bij het eind beginnen…

Wachtend op de dopingcontrole vrijwel direct na de wedstrijd zette ik mijn telefoon aan. Het is dat het geluid uit stond, want het zou werkelijk waar klinken als een nieuwe zomerhit van alle pingeltjes van berichtjes, reacties, filmpjes op de app en social media. Alles lezen zou al een opgave zijn, laat staan erop reageren. Goed, eerst maar even in een potje pissen, wat zowaar in een keer lukte! Terug op de camping zat daar de volledige supporters crew aan een biertje en een chippie en ik schoof maar wat graag aan, er moest tenslotte iets gevierd worden!

Dan nu toch maar terug naar het begin, anders wordt het zo’n raar wedstrijdverslag als we met de marathon beginnen.. In nog betere vorm dan voor Ironman Lanzarote stond ik gister 5 augustus aan de start van Ironman Maastricht. Het seizoen leek een kopie te worden van afgelopen jaar. Na een goede race op Lanzarote was het mislopen van het slot voor WK Hawaï toch wel een teleurstelling. Dus het doel voor Maastricht was kraakhelder: agegroup winnen en daarmee mezelf kwalificeren voor Hawaï. Een sub10 (finishen binnen 10uur) zat erin, maar was een ondergeschikt doel. Evenals een podiumplek voor het Nederlands Kampioenschap, wat in deze Ironman zat verwikkeld.

Rond 7:15 uur dook ik de Maas (26*C) in voor een 3,8km non-wetsuit swim en kwam ik er na 1u06 weer uit, 12 minuten sneller dan vorig jaar en dat zonder wetsuit, dik tevree!

Hop op de fiets voor 180km mooi Limburgsland. Ik kon echt weer even genieten van het groene landschap na een jaar lang alleen maar door lavaland te fietsen. De pedalen gingen gemakkelijk in de rondte, de benen voelde perfect en ik moest mezelf temperen wat absoluut niet mee valt als zich een supporters crew over het parcours heeft uitgespreid. Gedurende de hele rit lag ik eerste in mijn agegroup en liep ik alleen maar uit, tot circa 20 minuten bij aanvang van de marathon. Zelfs van alle agegroupers lag ik eerste! Met zo’n voorsprong maakte ik in mijn hoofd al een klein vreugdedansje, maar er moesten nog 42 loopkilometers afgelegd worden, dus focus en stick to the plan!

Nou dat viel de eerste van vier rondes al niet mee, een bomvol Maastricht, overal support, ‘frisse’ benen.. Ik liep 10-15 seconden harder dan volgens plan, nog meer temperen lukte niet, ik vloog. De strijd voor de top 3 voor het NK kwam in zicht. Hooguit 30-40 seconden lag ik voor op nummer 4. Om zenuwachtig van te worden, maar ik focuste mezelf op mijn eigen race en liet me niet gek maken. Met iets minder maar bijna hetzelfde gemak liep ik ronde 2 in het juiste tempo, maar toen begon ik het zwaar te krijgen. Ik zakte wat terug in tempo, maar liep nog hard genoeg om de marathon in de beoogde 3,5 uur te lopen. Ronde 3 was zwaar, lichte buikkramp, zere poten, blaren.. Ik probeerde er niet aan te denken en te genieten van het feit dat er hele rare dingen moesten gaan gebeuren wilde ik mijn agegroup niet gaan winnen. Maar aan de andere kant loerde de strijd om plek 3 voor het NK, het verschil was nog steeds minimaal. Ik passeerde voor de laatste keer de (finish)doorkomst, alles wat ik hoorde, alles wat ik in mijn ooghoeken zag, het was waanzinnig, het gaf me nieuwe vleugels! De laatste 10km trok ik alles uit de kast, kwam weer terug in mijn geplande tempo en de pijn leek te verdwijnen. Ik leek in trance, er ging niets door me heen, alleen verbazing over deze laatste kilometers. Ik was bang in te storten maar het gebeurde niet. De laatste kilometer, ik gaf alles en ik wist dat het genoeg was. 300 meter voor de finish besefte ik het, vandaag viel alles op z’n plek. 9u47 dat is binnen de 10 uur, met een marathon van 3u26 dat is binnen de 3,5 uur. Ik heb mijn agegroup gewonnen, nota bene de beste agegrouper van de dag! Daarmee heb ik me gekwalificeerd voor WK Ironman op Hawaï! Het was bijzaak maar ik hoopte op een NK podiumplek, ik moest vechten tot de laatste meter en het was genoeg voor de 3e plek. Uitbundig sjeesde ik over de rode loper, onder de finishboog door in de armen van speaker Ruud. Een traan en toen een lach, de emoties die alles zeiden over de race en de voorbereiding. Hard work pays off!

Direct volgde de champagne huldiging voor het Nederlands Kampioenschap, het maakte het finishfeestje compleet! En toen waren we weer terug bij het eind, het potje plassen..

Vandaag dan het vervolg van het feestje, de award ceremony! Allereerst mocht ik met kersvers Nederlands Kampioene Els Visser en op plek 2 Yvonne van Vlerken, het podium beklimmen en mijn NK medaille in ontvangst nemen. Daar hoort natuurlijk het Volkslied bij, een momentje waarop ik het eigenlijk pas echt besefte. En heel eerlijk, ik moest echt even iets wegslikken..

Vervolgens een prachtige award voor mijn agegroup winst en als klap op de vuurpijl de kwalificatie voor WK Ironman Hawaï op 13 oktober aanstaande! Here we go again! Maar eerst even alles in laten dalen, herstellen en nagenieten!

Weer een onvergetelijke dag, mijn dank aan iedereen die hieraan zijn steentje heeft bijgedragen!