Vanmorgen om 5:15 uur ging de wekker: havermoutpap en een bakkie koffie, naar de wc, omkleden en richting de start (500m lopen) van Tri-122 Lanzarote: 🏊🏼‍♀️2km-🚴🏼‍♀️85km-🏃🏽‍♀️20km. Alles hier gaat ‘tranquilamente’, rustig aan, dus waarom de start dan om 7:20 uur moet zijn is mij een raadsel. De omstandigheden zijn oké, er staat niet zo gek veel wind en het is bewolkt, dus zeker niet te warm (eerder te koud!)

Een enthousiaste Spaanse Surinamer geeft een fantastisch sfeertje aan de vroege start van deze triathlon. Als het startschot heeft geklonken, sprinten we de zee in. Al snel zwemt er een groepje van 4 dames weg. In mijn achterhoofd zit nog altijd mijn zwem-kramp-raadsel van afgelopen seizoen, dus ik start voorzichtig en ben altijd bang dat het erin schiet. Ik lig met nog een dame, die ik al snel van me af weet te schudden. Na de eerste ronde van 1 km voelt het allemaal nog goed en probeer ik het tempo iets op te schroeven omdat ik merk dat ik het koud krijg. Met een goed gevoel kom ik na 2 km als 5^e dame het water uit. Weliswaar met een flinke achterstand, maar dit moet gewoon mijn eigen wedstrijd worden en laat me niet gek maken.

Het fietsparcours begint meteen pittig, licht omhoog en wind tegen. Voor mij niet heel gunstig omdat ik zo lastig in mijn ritme kom. Het eerste half uur dacht ik serieus: “What the f*ck, het eerste wat ik vanmiddag ga doen, is mijn inschrijving voor de Ironman cancellen!”. Gelukkig werd het wat vlakker en draaide we even later voor de wind. Mijn motortje was op gang en met goede benen begon ik aan de beklimming. Gewoon lekker trappen en niet te veel pushen, ging er continue door mijn hoofd. Dat ging goed, nog steeds met goede benen kwam ik boven. Het zwaarste gedeelte zat erop, nu voornamelijk nog afdalen en vlak terug naar de wisselzone.

Nog steeds als 5^e dame trok ik mijn hardloopschoenen aan en dacht: als ik niemand op de fiets heb ingehaald, zal dat met lopen ook niet gaan gebeuren. Stiekem ben je daar toch wel een beetje mee bezig, maar deze gedachte gaf me wel rust. Bovendien moest ik nog maar zien dat het wel goed zou gaan met mijn knie. Ik liep meteen lekker en in een mooi tempo. De hele wedstrijd had ik nog niet veel op mijn hartslagmeter gekeken, gewoon lekker op gevoel, dus ik nam me voor om dat zo te houden. We liepen heen en weer over de boulevard, 3 laps van ongeveer 6,5 km. Na de eerst lap was ik verbaasd hoe makkelijk en lekker het voelde. Het leek me weinig moeite te kosten en van m’n knie voelde ik helemaal niets. Ik wilde niet te vroeg juichen want ik was nog amper op de helft. Omdat je heen en weer loopt kom je steeds weer je concurrenten tegen en ineens kwam ik tot de conclusie dat er twee dames maar 2 minuten voor me liepen! Voor zover ik hun snelheid kon inschatten, dacht ik: juliie kan ik hebben! En dat betekent dus dat ik nog 3^e kan worden! Ik besloot hetzelfde tempo te blijven lopen, omdat ik hiermee toch al was ingelopen. Bovendien had ik stalorders om niet voluit te gaan en goede raad kun je soms maar beter opvolgen…😇 Met nog 1 lap te gaan, had ik ze te pakken en liep ik nog steeds heel lekker! Ik genoot en was enorm blij dat ik niets voelde, dat het lopen misschien nog wel het lekkerste ging van alle drie de onderdelen.

In een tijd van 4 uur, 50 minuten en 39 seconden kwam ik als 3^e dame overall en 1e van mijn agegroup over de finish. Een dijk van een tijd voor een wedstrijd met de rem erop, maar het belangrijkste resultaat: een flink portie vertrouwen voor de komende weken! 😃💪🏼

Nu is het tijd voor mijn welverdiende siësta! Dan sta ik vanavond weer fris en fruitig bij de prijsuitreiking! 🥇🍾🥉