Met herstelde benen en een flink portie motivatie en strijdlust stapte ik vanmorgen uit bed, klaar voor de tweede race. Gezien punt 4 van mijn doelenlijstje (positie 1 behouden), leek het me handig om op tijd in het startvak te gaan staan, welke om 8:30 uur, een half uur voor de start, open gaat. Blijkbaar was ik bij lange na niet de fanatiekste, er stonden er al een heel zooitje.. Dan eerst nog maar een keer naar de wc, geen stress, gister ging het tenslotte ook prima toen ik ergens halverwege stond.

Vandaag ging ik natuurlijk heel anders van start dan gister, maar het geeft een enorme kick om weer te koersen, maar uiteraard met de andere drie doelen in het achterhoofd: lekker trainen, heel blijven en genieten. Dus geen risico’s! Het parcours ging vandaag gedeeltelijk door Nationaal park Timanfaya, een indrukwekkend gebied. We reden over mooie, soms smalle en technische paden over de vulkanen en ik bedacht me dat ik de routes binnenkort een keer over zou moeten rijden. Ik had geen tijd om om me heen te kijken, geen tijd te verliezen en voor je het weet lig je met je kokosnoot op een rots. Ik hoor je denken: “Een van de doelen was toch genieten?”. Ja maar je hebt genieten en genieten, maar geloof me, dat doel is weer behaald! 😉

We waren de strijd aan het strijden, na 10km was ik bij m’n voornaamste concurrente. Zij is erg sterk in de technische delen, ik ben sterker in de beklimmingen en het vlakke. Na zo’n 23km besloot ik er een flinke snok aan te geven omdat ik wist wat er ging komen: vlak, een klim, een redelijk eenvoudige afdaling en vervolgens vlak met wind tegen. Daar hoopte ik een gat te kunnen slaan. Het lukte, we hadden elkaar niet meer in het vizier maar ik voelde me alsnog een opgejaagd hertje. Gelukkig was er van de race van gister niets meer te voelen en kon ik blijven gaan.

Er volgde opnieuw een behoorlijk technisch stuk, smalle paden met veel rotsen, op en neer, wind van alle kanten. Ik hoorde mannen achter me aansluiten maar liet me niet opjagen, ik moet heel blijven. Even na het technische deel keek ik om, what the f*ck! Ze zat niet ver achter me. Nog 10km te gaan! Relatief makkelijke paden en wind tegen, ik gaf plankgas! Voor me zag ik mountainbikers aan een klimmetje beginnen, yes! Ik durfde niet meer achterom te kijken maar na een kilometer of 5 was ik toch wel nieuwsgierig. Het was leeg achter me, zelfs de mannen waren gelost. Ik hield de gang erin en de laatste kilometer wist ik het: de doelen voor vandaag zijn weer bereikt! 61km in 2u47, 1e agegrouper, 9e overall, in the pocket en dat gaat me niet in de koude kleren zitten.. 😅

Morgen een korte maar krachtige rit: tijdrit van 21km met 840 hoogtemeters. Vamos! 💪🏼

🇬🇧🇬🇧🇬🇧

With recovered legs and a lot of motivation and fighting spirit, I got out of bed this morning, ready for the second race. Because of point 4 of my goals list (hold my first position), I thought it would be good to be early in the start area, which opens at 8:30 am, half an hour before the start. Apparently I was by far not the most fanatical, there were already quite a mess. Then first to the toilet, no stress, yesterday it was also fine when I was halfway somewhere.

Today, of course, I started very differently from yesterday, but it gives me a huge kick to race again, but of course with the other three goals in mind: to train, no crash and enjoy. So no risks! The route went partly through Timanfaya National Park, impressive area. We drove on beautiful, sometimes narrow and technical paths over the volcano’s and I thought that I would soon have to ride the courses again. I didn’t had time to look around, not to lose time and before you know, you lie with your ass on a rock. I hear you think: “One of the goals was still enjoying?”. Yes, but you can enjoy and you can enjoy, but believe me, that goal is achieved again!😉

We were fighting the fight, after 10km I was at my main competitor. She is very strong in the technical parts, I am stronger in the climbs and the flat. After about 23km I decided to give try because I knew what was coming: flat, a climb, a fairly simple descent and then flat against wind. There I hoped to be able to make a difference. Insucceeded, we no longer saw each other, but I still felt rushed. Fortunately there was no fatique left from yesterday’s race and I could keep going.

There was another pretty technical piece, narrow paths with lots of rocks, up and down, wind from all sides. I heard men join me but didn’t let me chase. Just after the technical part I looked behond, what the f * ck! She was not far behind me. Another 10km! Easy paths and wind against, I gave all out! Before me, I saw mountain bikers embark on a climb, yes! I didn’t dare to look back, but after a kilometer or 5 I was curious. It was empty behind me, even the men were gone. I kept the speed in it and the last kilometer I knew it: the targets for today are reached again! 61km in 2h47, 1st agegrouper, 9st overall, in the pocket and that’s what I feel now..😅

Tomorrow a short but powerful ride: time trial of 21km with 840 altitude meters. Vamos! 💪🏼